La Mejillonera hirurogeita hamarreko hamarkadan hasi zen Valladoliden. Gonzalezek Zaragozako “El Calamar Bravo”-ko txibiak Madrilgo “La Ría”-ko saltsa pikantearekin fusionatu zituenean. Saltsari etekin gehiago atera nahian, patata egosiekin sortu zituen. Horrela sortu zen La Mejillonera Valladoliden, hirurogeiko hamarkadaren hasieran.
Esperimentu horretatik, La Mejilloneraren hiru produktu izarrak sortu ziren: txibiak, patata pikanteak eta muskuiluak, lurrunetan eginak, tomatearekin nahastuak edota maionesa pikantearekin. Txanka, zaldia eta erregea. Eta besterik ez. Ezta beharrik ere.

La Mejillonera ospea hartzen joan zen heinean, negozioa hedatzen joan zen. Valladolidetik, Burgosen barrena, 1976an Donostiara iritsi zen arte. Barra txiki bat baina kalitate handikoa duen taberna.

La Mejillonera adin guztientzat aproposa den taberna da. Eta Escudek aipatzen duen bezala, hori da La Mejilloneraren arrakastaren gakoetako bat. “Hemen denetariko jendea dago: nerabe taldeak etortzen dira patata errazio baten bila baita adineko pertsonak muskuilu errazio baten bila ere”.

La Mejillonera eskola zaharreko taberna bat da. Oraindik zutik jaten den taberna horietako bat. Zerbitzariek bezeroen errazioak oihu batean kantatzen dituzten horietakoa. Eta bezeroek eskupekoa uzten dutenean kanpaia jotzen duen taberna horietakoa.

La Mejillonera nortasunaz gainezka dago. Izan ere, itxura berritua izan arren, betiko esentziari eusten dio. La Mejillonera zintzotasunez sortu zen proiektua da: sukaldaritza tradizionala denon eskura jartzeko helburureakin. Eta bere arrakastaren gakoa izateko eta egiteko modu bakar batean datza.