Zumeltzegi taberna, bizitza oso bat ikasten

Argi dago ostalaritzan hasteko saltseroa izan behar dela; beldurra ikusten duten horietakoa, baina, hala ere, “Egin ezazu, aukera paregabea da”, ahots hori entzun eta aurrera egitea erabakitzen duen horietakoa. Dei hori entzun zuen Fernando Gorostidik, jaiotzez oñatiarra eta gaur egun, Zumeltzegi tabernako jabea.

Ingeniaritza industrialeko ikasketak egin zituen, eta 25 urtez ingeniaritzaren arloan lanean ibili ostean, gastronomiarekiko kuriositateak, bere negozio propioa abian jartzera eraman zuen. Horrela, Zumeltzegi taberna ireki zuen 2015ean, Donostiako Alde Zaharreko Fermín Calbetón kalean.

Gorostidik bazekien negozio bat irekitzeak ekartzen zituen erronkak, eta are gehiago sukaldaritzaren munduan ia esperientziarik izan gabe. Hala ere, pausoa ematea erabaki zuen. Elkarrizketa honetan egiaztatu ahal izan dugu Gorostidiren ezaugarri nagusietako bat, erresilientea izateko gaitasuna dela; beste batzuek arriskua ikusten zuten tokian, Gorostidik, erronka horiek aukera bihurtzen jakin zuen. Ikasteko eta hazteko aukera gisa. Horrela aitortu digu. “Sukaldaritza ikasten jarraitu nahi bazuen, herritik irten eta hiriburura etorri behar zuen; hemen baitago gastronomiaren muina; hemen dago gerra, eta horrela ikasten da”.

Zumeltzegi taberna gune estrategikoan kokatuta dago. Gorostidiren hitzetan, Alde Zaharreko “ur emaria” -ren ondoan kokatuta dago. Horrek, taberna herritarrengana hurbiltzeko balio izan du, baina, argi utzi ditzagun gauzak, Zumeltzegi ez da igaroleku bat. Izan ere, lehen aldiz etortzen direnak, gerora, errepikatu egiten dute.

Hemen ez dago sekreturik; Zumeltzegiko sukaldearen atzean bizitza osoko dedikazio bat dago. Izan ere, arrakastaren gakoa ondo egindako lanarekiko grina da; eta ondo egindako lan hori, emaitzan islatzen da: zapo-brotxeta ezaguna, onddoz betetako zapo-medailoia eta onddo-saltsarekin eta piper beltz berarekin egindako entrekota. Gaur egun, euskal sukaldaritza tradizionala eskaintzen dute, kalitatezko eta sasoiko produktuekin, eta, nola ez, Zumeltzegiren ukitu bereziarekin. Horren froga, Txipis krepa onddo-saltsarekin.

Hasieratik gaur arte, mota eta kolore guztietako esperientziak bizi izan ditu Zumeltzegik; jabeak bezainbeste; izan ere, duela 25 urte bere jaioterria atzean uztea erabaki zuen, hiriburuan etapa berri bat hasteko. Gaur egun, urteetako lanaren eta lanaren ondoren, Zumeltzegik, ibai bat balitz bezala, bere bidea egitea lortu du; gaur egun inoiz baino indar handiagoz jaisten den ibaia. Eta hori, zalantzarik gabe, jabearen meritua da, eta ikasten jarraitzeko duen gogoaren meritua.